Jedno wiemy na pewno, historia ragdolla miała swój początek w latach 60 dwudziestego wieku w Kalifornii.
Zobacz jeszcze do zakładek:
Dziedziczenie umaszczenia u kotów ragdoll TUTAJ »
Mink, sepia, solid, ragamufin TUTAJ »
W miejscowości 
Riverside mieszkała hodowczyni kotów perskich Ann Baker. Jej sąsiadka, Pani Pennels była właścicielką półdzikiej kotki o imieniu Josephine. Była to biała, długowłosa kotka podobna do angory, uległa ona wypadkowi, potracił ja samochód i została poddana leczeniu na pobliskim uniwersytecie. W trakcie leczenia udało się ją nieco oswoić. Ann Baker zauważyła, iż dzieci z miotów które przyszły na świat po wypadku były zupełnie inne, niż wcześniejsze mioty. Kociaki były bardzo przyjazne, spokojne, ufne, dały się brać na ręce, wykazując przy tym cechę luźnego zwisania. Ann Baker postanowiła stworzyć nową rasę kotów. Wkrótce została właścicielką kotki o imieniu Buckwheat, a potem Fugianna. Ojcem tej ostatniej był syn Josephine Daddy Warbucks, uważany dziś za ojca rasy. Baker nazywała rasę ragdolls – szmaciana lalka, a swoją hodowlę Raggedy Ann.
JOSEPHINE z kociętami, 1965 od lewej do prawej, Geuber, Mitts, Tiki i Kioto
Na początku tworzenia rasy sprawą najwyższej wagi było ograniczenie inbredu do minimum w celu rozszerzenia puli genów. Ann ustaliła coś, co nazywała „jasną stroną” i „ciemną stroną”. Należy zauważyć, że to oznaczenie nie było w ogóle związane z kolorem kotów.
Jasna strona – genetyczny point (syjamski), duży kontrast między znaczeniami. Koty z jasnej strony miały mieć nieco dłuższe nosy i dłuższe, ostrzej zakończone uszy jak u kotów balijskich, oraz bardziej pożądany temperament.
Ciemna strona – bez genu pointa, zwana solid lub self. Koty z ciemnej strony miały przypominać koty rasy himalayan – miały mieć szerszą głowę, mniejsze uszy i krępą budowę. Ann Baker uważała, że żadna z tych linii sama w sobie nie jest w stanie dać idealnego ragdolla – kot idealny miał powstać dopiero po krzyżowaniu obu tych linii w siedmiu kolejnych pokoleniach.
Ann uważała, że lepsze mioty uzyskano, stosując teorię jasnej / ciemnej strony, i wskazała, że Fugianna była jasną stroną, a Buckwheat – ciemną stroną. Ann połączyła Daddy Warbucks z Buckwheat, a latem 1965 roku urodził się miot czterech kociąt dwa solid-red i dwa pointy. Ann nazwała dwa solidy Gueber & Mitts. Kocurowi seal mitted nadała imię Kyoto, a seal colourpointowi imię Tiki. Pierwszym stowarzyszeniem kotów, które uznało ragdolla za rasę, była NCFA, Ann Baker zarejestrowała swoje pierwsze cztery ragdolle 30 grudnia 1966 roku. Daddy Warbucks: numer rejestracyjny 66-0577-6 (pierwszy kot zarejestrowany jako ragdoll!), Tiki: 66-0578-6, Kioto: 66-0579-6, Fugianna: 66-0580-6. Kocięta solid nigdy nie zostały zarejestrowane jako ragdoll czytaj więcej » Ann Baker założyła własny rejestr kotów w 1971 r. pod nazwą International Ragdoll Cat Association.
Ann Baker w 1975 roku opatentowała rasę ragdoll (patent wygasł dopiero w 2005 roku), rozpoczęła także akcję promowania rasy. Baker stworzyła bardzo złożoną politykę hodowlaną opartą na franczyzie, która miała być ostro przestrzegana przez hodowców (istota systemu franczyzy polega na tym, że franczyzodawca nadaje swoim poszczególnym franczyzobiorcom prawo oraz nakłada na nich obowiązek prowadzenia działalności zgodnie z jego koncepcją. W ramach umowy za bezpośrednie lub pośrednie świadczenia finansowe. Uprawnienie to upoważnia indywidualnego franczyzobiorcę do korzystania z nazwy handlowej franczyzodawcy, jego znaku towarowego lub usługowego, metod prowadzenia działalności gospodarczej, wiedzy technicznej, systemów postępowania i innych praw własności intelektualnej lub przemysłowej, a także do korzystania ze stałej pomocy handlowej franczyzodawcy. Jednymi z najbardziej znanych na świecie sieci franczyzowych są McDonald’s i KFC). Nie przestrzeganie zasad skutkowało tym, że kocięta mogły być nie zarejestrowane i nie mogły nosić nazwy Ragdoll. Ann przysługiwało 5$ dochodu z każdego sprzedanego Ragdolla. Ówczesne ceny Ragdolli regulowane przez IRCA kształtowały się na poziomie 150$ za bicolora, 175$ za colorpointa, 225$ za mitteda i 275$ za każdego kota jakości wystawowej. Pary hodowlane nie mogły być sprzedawane za mniej niż 500$. Zakupienie pierwszej pary kosztowało 1000$, a opłata za franczyzę (założenie hodowli) wynosiła 1500$. Pomimo ścisłych reguł franczyzy, liczba zainteresowanych hodowców wcale nie malała. Ann Baker czerpała wpływy nawet z oprowadzania zwiedzających po swojej hodowli – koszt takiej wycieczki wynosił 1$ dla dorosłych i 0,50$ dla dzieci.
10 lat po tym, jak Ann Baker opatentowała rasę rasę, próbowała dodać do niego wzór tabby (czyli pręgowanie). Jednak Urząd odmówił przyznania patentu. Źródło: Przewodnik po Ragdollu Defintiv.
Rodowód naszych kotek zaczyna się od JOSEPHINE i czterech pierwszych zarejestrowanych kotów ragdoll.
Ann Baker twórczyni rasy mówiła:
– ragdoll, to po pierwsze: charakter,
– po drugie: wielkość,
– po trzecie: umaszczenie i rozłożenie koloru.
Głowa szeroka między oczami i uszami, zwężająca się do zaokrąglonej brody, z profilem jak u kota Burmskiego. Przestrzeń między uszami na szczycie głowy powinna być płaska. Głowa kocura szersza niż głowa kotki. Nos powinien być średniej długości, a nozdrza nisko osadzone. Szczęki powinny być mocne. Spód brody zależnie od umaszczenia powinien być biały lub jasnoszary, jasnobronzowy, kolor powinien ciągnąć się do kryzy. O oczach pisała tak: eyes: blue. The more blue the, better. The eyelid has a slight upward tilt at the ends / oczy niebieskie. Im bardziej błękitne tym lepsze. Powieka powinna być nieznacznie nachylona na końcach w górę.
Pierwsze hodowle kotów ragdoll w USA 1969-1984.
| Rok założenia nazwa hodowli | Właściciele | Lokalizacja |
|---|---|---|
| 1969 Blossom-time | Denny & Laura Dayton | California |
| 1973 Ragtime | Blanche Herman | Indiana |
| 1973 Ragamuffin | Ruby Spagnol | Ohio |
| 1973 Middle Earth | John & Kit Pope | Washington |
| 1973 Pa-Gar | Pat Garner | Virginia |
| 1975 Wynwood | Gladys & David Allen | Missouri |
| 1975 Tomahawk | Vern & Peggy Oliver | Arizona |
| 1976 Sheyenne | Elaine Fagerstrom | California |
| 1976 Tivoli | Ole & Barbara Henriksen | Washington |
| 1977 Ragnarok | Dave & Georgann Chambers | California |
| 1978 Snowflake Caprillon | Dorthy Metcalf | Mass |
| 1979 Tigerlily | Jean & Bruce Nelson | California |
| 1980 Raggles | Glena Spaulding | Mass |
| 1981 Ragmar | Susan Bugdin | New York |
| 1981 Petil-Lu | Lulu Rowley | England |
| 1981 Patriarca | Patricia Brownsell | England |
| 1981 Axtell | Randy White | Texas |
| 1981 Rag Land | Cindy Alldredge | Texas |
| 1981 Morning Mist | Linda Williams | Maryland |
| 1981 Rain Tree | Pat Heath | Oregon |
| 1982 Glad Rags | Candance Allert | Texas |
| 1983 Hoosier Dolls | Rita Sievern | Indiana |
| 1984 Sugar Paw | Pat Rados | Illinois |
| 1984 Dandenong | Rosemary Howarth | Washington |
Ragdolle trafiły do Europy w 1981 roku były to 4 koty w tym czasie wszystkie sprowadzane do Anglii zwierzęta musiały przejść kwarantannę. 2 koty Blossom Time Lad i Blossom Time Lass zakupiła hodowla Petit-Lu. Jeszcze w czasie trwania kwarantanny Lass zaszła w ciążę i wydała na świat kocięta dokładnie w dniu ślubu Księcia Karola i Księżnej Diany. Po zakończeniu przez koty kwarantanny Lulu, właścicielka hodowli pokazała je na wystawie, gdzie ponad dwa tysiące zwiedzających mogło je podziwiać. Lass i Lad prezentowane były w centralnej części wystawy, a BBC poświęciło im półgodzinny program. Blossom Time Prime i Blossom Time Proper po zakończeniu kwarantanny trafiły do kolejnej hodowli Ragdolli w Anglii, zwanej Patriarca. Do Polski ragdolle przyleciały w 2001 roku.
Copyright © by Jennifer World*PL®
